تـمـت ...

یک بار که سرم توی موبایلم بود و داشتم یکی از پست های اینجا را با جدیت می نوشتم یک نفر از دوستانم پرسید حقوق ِ بلاگری چه قدر است ؟! خنده ام گرفته بود به حرفش ... و راستش نشستم توی ذهنم چرتکه انداختم که اگر بلاگری حقوق داشت ، من الآن باید چیزی حدود 8 سال حقوق بگیر می بودم ...

حالا راستش این پست را می نویسم تا بگویم حقوق که هیچ، دارم ضرر می بینم. 

برای من نوشتن این پست ساده نیست. به طرز خنده آوری بسیاری اوقات در ذهنم دنبال یکی از دوستانم می گشتم تا وصیت کنم بعد از من سوران برسد به او  ... تا اینجا بماند ... حالا اما  دارم با دست های خودم پست ِ آخرش را می نویسم پیش از آن که مرگم رسیده باشد ...

 از کل دنیای مجازی ، از پیام رسان هایش گرفته تا اینستاگرام و توئیتر و فیس بوک ، وبلاگ را دوست دارم. این طور بگویم که فقط وبلاگ را دوست دارم و از بین همه ی وبلاگ هایی که طی این سال ها داشته ام و یکی یکی حذف شان کرده ام سوران را بیشتر از همه ...  حالا اما ... با وجود این دل بستگی ام ، هیچ احساس نمی کنم که در حال انجام کار نادرستی هستم ... 

سپاس گزار ِ مهر و محبت ِ این همه سال تان ... سپاس گزار خواندن ها و گفتن ها و نکته های تان ... سپاس گزار دل گرمی دادن های تان...

از شما دوستان ِ قدیمی ِ سوران ، بسیار آموخته ام ... و می دانید که بی تعارف این ها را می نویسم. و می دانید که از عمق جان می گویم ... خواندن وبلاگ های تان را به یقین ادامه خواهم داد ... که هنوز هم به حرف های تان به معنای ِ واقعی ِ کلمه " نیاز " دارم ... که فرمود " همانا این دل ها همانند بدن ها افسرده می شوند، پس برای شادابی دل ها، سخنان زیبای حکمت آمیز را بجویید. " 

دعا بفرمائید ... 

پ.ن:

کامنت های این پست را فقط به یک دلیل باز می گذارم . آن هم اینکه اگر کسی از همسایه های قدیمی ِ سوران آدرس خانه اش را عوض کرد ، بی خبر نمانم ...